In een wereld vol natuurlijke disbalans.
Gisterenavond togen M. (de andere helft van Buitenluchtig) en ik naar de bioscoop; het zien van de film The Biggest Little Farm stond namelijk al een tijdje op onze wensenlijst. In een notendop draait de film om het wel een wee van een stel dat zonder enige voorkennis een groots boerderijproject opstart. Het is een verhaal over een droom, het vallen en opstaan en over de kracht van de natuur. Dat alles begeleid door de meest schitterende natuurbeelden en close-ups levert en kijkenswaardig geheel. Tot zover de platgeslagen versie.
Want in deze documentaire die ogenschijnlijk best recht-toe-recht-aan lijkt, zitten flink wat lagen. En je kan meer paralellen met het dagelijkse leven vinden dan je in eerste instantie misschien zou denken….
Alles z’n eigen rol
Allereerst neem ik je nog even mee door de grove lijn van het verhaal. Spoileralert! Als je de film nog wilt kijken, zonder een paar cruciale details al te weten: STOP MET LEZEN! Je kan de film prima waarderen als je een paar highlights al weet. Maar het is aan jou te bepalen hoe blanco je in het verhaal wilt stappen om te zien wat het jóu brengt.
Okékomtiedan voor de liefhebber die wat spoilers aandurft (of zelfs de film al keek). Het verhaal start met het betreffende stel in een klein appartement, wat al snel heel hartstikke veel te klein blijkt als ze een nogal flink blaffende hond aan hun huishouding toevoegen. De hond prikkelt hen tot het open zetten van een luikje. Namelijk die van samen buitenaf wonen, waar dus niemand last heeft van het geblaf. De hond geeft de laatste zetje om een paar voor hen wezenlijke zaken bij elkaar te vegen en aan iets totaal nieuws te beginnen. Haar interesse in koken met zo puur mogelijke voedingsstoffen en zijn ervaring als maker van natuurfilms, leidt hen namelijk al puzzelend tot de gezamenlijke droom om een eigen boerderij te starten.
Ze maken een plan, krijgen een investeerder, en een adviseur die hen bij de start uitgebreid en op locatie begeleidt in hoe dit plan tot een succes te maken. Eén van zijn mantra’s is: ‘diversify, diversify, diversify’. Oftewel: als je een goed functionerende en op zichzelf staande ecocultuur wilt opstarten van zo ongeveer 0, dan is diversiteit de sleutel. Want elk onderdeel van de boerderij dient een doel, zoals in de natuur elk onderdeel z’n eigen rol te spelen heeft. Het varken, de (waak)honden, de mest, de irrigatiekanalen, coyote’s, de fruitbomen, de eenden. Werkelijk álles heeft een eigen rol en draagt op een unieke manier bij aan het grotere geheel. Soms op de meest onverwachte manieren. Wist jij bijvoorbeeld dat eenden een handige club werknemers is als je een slakkenplaag tegen wilt gaan? Ik niet!
Disbalans is het enige continue
De film geeft een prachtig beeld van hoe de co-existentie over de jaren langzaam vorm krijgt. Dit met het welbekende vallen en opstaan, want vooral in de eerste jaren gaat de co-existentie alles behalve vanzelf en alles behalve vreedzaam. Als je er met wat afstand naar kijkt heeft de natuur een flinke tijd nodig om zo ongeveer een balans te krijgen. En deze balans raakt bij het minste of geringste weer omver gehusseld en dat vraagt om weer een nieuwe balans. Wéér een tijdelijke. Met een beetje mazzel is iedere nieuwe balans een net betere versie dan de vorige. En zo verder.
Zo zie je gedurende de film haarscherp in beeld gebracht dat niet de co-existentie of de balans in de natuur een gegeven is. Maar juist de disbalans waarin het hele zwikkie leeft is het enige continue. En voor ieder nieuw probleem blijkt een (uiteindelijk vaak hele natuurlijke) oplossing beschikbaar. Het vraagt wel wat creativiteit en soms wat afstand nemen om te kunnen zien dat iets wat niet meteen voor de hand ligt toch heel logisch blijkt. Handige tip om mee te nemen naar je dagelijks leven, niet waar?
We zien ook het cyclische van het leven in het klein en daarmee in het groots langskomen in deze film. Van de seizoenen, tot hetgeen het verstrijken van jaren aan ervaring en groei brengt. Van de geboorte van iets teveel varkentjes, tot het overlijden van de kreukelige haan die z’n heil had gevonden bij Emma, het varken (nadat hij door z’n soortgenoten was verstoten). In al z’n eenvoud zien we kernelementen van het dagelijkse bestaan in dit verhaal terugkomen. Mislukkingen, verlies, teleurstellingen, uitdagingen, lijden en overlijden zijn nou eenmaal onlosmakelijk verbonden met het leven in al z’n pracht. Diversiteit verrijkt, maar functioneert niet meteen in een gezellige co-existentie. Disbalans is een gegeven van het leven, of je dat nou wilt of niet. En hoe je de natuurlijke orde weer (tijdelijk) probeert te herstellen, inclusief hoe je reageert op de disbalans, is misschien wel dé uitdaging waar we allemaal voor staan.
(Scroll tot onder de foto om verder te lezen!)
Een paar wijsheden die je kan vertalen naar je eigen ecosysteem.
En zo zien we dus in deze film de essentie van het bestaan weerspiegeld, wat mij betreft. Iets proberen te bereiken wat je zinvol vindt. Dit doen met inspanning, liefde en bovenal sámen. Samen met je partner, met de natuur, met dieren, met andere mensen die je iets weten te brengen (van wijsheid tot pure handjes in het zand). Slalommend om de disbalans heen. Er soms er dwars doorheen ploeterend, met het doel een tijdelijk betere balans te creëren voor jou en de jouwen. En zo ga je door de cyclus van het leven heen.
Aan het einde van de film krijgen we mee dat de hond met wie alles begon aan het einde van zijn bestaan is gekomen. Gered van de euthanasie door de hoofdrolspelers, heeft hij een essentiële rol in dit verhaal, in hun leven en in hun boerderij gespeeld. En deze rol speelt hij met verve, zoals het ook wel een beetje de bedoeling is in deze co-existentie. Op een moment is zijn rol uitgespeeld en het mooie wil dat er een nieuwe hoofdrolspeler aan het verhaal op de boerderij is toegevoegd. Het stel in kwestie heeft een zoontje gekregen. Hij maakt de zin van hetgeen hun droom en wat ze met deze boerderij doen opnieuw haarfijn helder. En zo zien we ook hier dat alles een rol heeft in de natuur. Iets brengt en toevoegt aan het grotere geheel.
En zo bracht deze film mij een paar prachtige wijsheden. Diversiteit versterkt. Disbalans is een gegeven. En de natuur biedt veel tips en trucs in hoe je om kan gaan met de tegenslagen die er nou eenmaal zijn. Een beetje creativiteit, een paar wijze adviseurs, en soms wat afstand nemen van de shit helpt. En vooral het samendoen en samenwerken maakt het de moeite waard. Want we zijn nergens zonder de relatie met alles om ons heen.
Ik ga deze wijsheden maar eens een stukje meer naar m’n eigen ecosysteem over proberen te brengen.
Oh… En M. ertoe overhalen een soort van buitenluchtige woonboerderijsituatie te starten.
Foto van: https://www.biggestlittlefarmmovie.com/gallery/
Leuke blog? Lees dan ook eens: Terug naar de natuur
Geef een reactie