Er is een wereldwijde pandemie aan de gang, het kan je nauwelijks ontgaan zijn. Dat betekent een aantal zaken. Thuis blijven als je ziek bent, afstand houden tot anderen en ieder evenement in Nederland is afgelast. En dan gebeuren er bijzondere dingen. Mensen gaan wc-papier hamsteren, negeren de overheidsadviezen stelselmatig (argh) en we zien iets gebeuren wat ik absoluut niet voorzien zou kunnen hebben. Er ontstaat een nieuw soort evenement; met z’n allen de natuur in!
Nu de gemiddelde horecagelegenheid de deuren noodgedwongen dicht deed, en de indoor-speeltuin het bordje gesloten aan de gevel hangt toogt half Nederland in colonne de natuur in. Letterlijk in colonne, want er staan file’s voor natuurgebieden en men staat in de rij bij het bord “hou 1,5 meter afstand” te wachten om het Amsterdamse bos in te komen waar de bloesems massaal staan te shinen als een malle.
Nou kan je denken: logisch. Allerlei andere gelegenheden zijn gesloten, dus dan blijft dit over. En dat verklaart het deels natuurlijk ook. Het verjaardagsfeestje van de buurvrouw gaat niet door, en je moet wat met die kinderen die al een week aan huis gekluisterd zijn. Dat ene lunchconcert op zondag is gecanceld, dus je gaat maar wandelen om niet je partner onder de gehamsterde wc-papier te willen begraven (voor de derde keer deze quarantaineweek).
(Lees verder onder de foto)
Maar ik denk dat er meer aan de hand is. Je ziet het ook op andere levensterreinen namelijk. Mensen gaan back to basic; naar wat echt (écht) belangrijk is. Ze maken het thuis met hun gezin gezellig. Ze proberen gezonder te eten, nu ze meer tijd hebben om te koken dan de ratrace van de normale werkweken toelaat. Je zien de meest prachtige sociale initiatieven ontstaan: van mensen die samen sporten op hun balkon, terwijl de fitnessinstructeur met geluidsversterker op de binnenplaats les staat te geven tot mensen die hun hulp belangeloos aanbieden als bijvoorbeeld oppas of boodschappensjouwer. Het haalt het beste in mensen naar boven, deze situatie. (En het slechtste, maar daar weiger ik nu even aandacht aan te besteden).
Dat back to basic vinden mensen naar mijn bescheiden (ha!) mening ook in de natuur. Bijna nergens kan je de rust zo vinden dan tussen de bomen die ruisen en de vogels die hun lentedeuntjes voor je zingen. Ja, er zijn ook vogels die elkaar een boom uit proberen te matten, want er moeten nestjes gebouwd. Maar ook dat is herkenbaar voor ons mensen. Het is primair, het is duidelijk, het is herkenbaar. We snáppen dit.
We voelen dat deze bomen er al een flinke tijd staan en dat heeft iets geruststellends. En in een tijd waarin we de controle totaal kwijt zijn op ons leven hebben we meer dan ook behoefte aan iets wat we van nature begrijpen. Aan rust. Aan iets wat we wel volgen en kunnen overzien. En dus trekken we massaal de natuur in. Om de wereld met die pandemie even achter ons te laten en te ontspannen. Om het hoofd-vol-zorgen leeg te wandelen en de broodnodige vitamine-D op te snuiven. We vinden er iets wat we in de rest van ons leven kwijt zijn.
En ik? Ik kan alleen maar hopen. Dat deze pandemie voorbij gaat en degenen die me lief zijn en ik er ongeschonden doorheen komen. Dat de mensen in de gezondheidszorg die hun stinkende best doen, zich gewaardeerd voelen en dit eens uitbetaald gaan zien. Dat het saamhorigheidsgevoel wat we nu hervinden blijft. Dat we ons realiseren dat de ratrace waar we met z’n allen doorgaans in zitten het leven niet is.
Én ik kan alleen maar hopen dat we de natuur respecteren als het toevluchtsoord dat het nu voor ons allen is. Dat we ons blijven realiseren hoe het ons helpt tijd buiten door te brengen en hoe kalmerend een tijdje naar een boom of wolk turen kan zijn. Ook hoop ik dat we dat dan iets minder massaal doen dan nu, zodat we diezelfde natuur ook in stand laten. Zodat de natuur deze rol voor onze generaties en die ver na ons kan vervullen. Hoop je mee?
Met ons mee naar buiten? Dat kan!
Geef een reactie