Een week geleden deed ik nog mee aan een hardloopevenement met een paar honderd mensen over hetzelfde parcours in de Ardennen. Vijf dagen later zou ik het niet meer in mijn hoofd gehaald hebben. Zo sluimerend als het vanuit het verre oosten dichterbij kwam, zo plotseling was de corona daar in Nederland, met elke dag meer zieken en slachtoffers en elke dag meer zorgen en maatregelen. Het deed me denken aan een natuurserie waarin een familie leeuwen die een groep zebra’s besluipt. Wanneer de leeuwen zichtbaar zijn, gaat de kudde rennen. In paniek.
Ik kan je zeggen dat de paniek mij ook overviel – en dat terwijl ik doorgaans heel nuchter tegen dingen aankijk. Zeker omdat ik me als longpatiënt extra kwetsbaar voel, heb ik met D. (de andere helft van Buitenluchtig) voor een eigen thuis-quarantaine gekozen. We gaan alleen nog maar de deur uit voor frisse lucht.
Daarbij nemen we het zekere voor het onzekere. In de stad lopen nog veel mensen over straat. Je weet het niet he… Dus we trekken de Veluwe op. Naar de minst populaire stukjes bos en hei. Gisteren liepen we een rondje bij Terlet. Daarbij namen we een pad, dwars door een bosperceel heen. Hoe dieper we het bos in trokken, hoe rustiger het werd. De vogeltjes bleven om ons heen piepen, tjilpen en kloppen (grote bonte specht 😊). Maar de lucht werd kalm en de dennengeur dwarrelde onze neusgaten in. Geen mens in de buurt. Wij waren in het domein van de dieren.
(Onder de foto kan je verder lezen)
De vinken waren er, en de koolmezen, de spechten. Een klein kopje stak boven het kreupelhout uit. We stonden stokstijf stil. 10 jonge damhertmannetjes met geweitjes in verschillende formaten stonden kalm op uit hun rustplaats, vlakbij ons. We werden schaapachtig bekeken. “Hé, dat zijn twee rare bomen. De stonden er net nog niet..”, zag je ze denken. Zo’n 10 minuten stonden we helemaal stil. En de herten waren kalm maar alert. Zoals jonge kereltjes doen, waren ze af en toe met elkaar aan het dollen. Op een gegeven moment ging de club aan de wandel en verdween uit het zicht. Wij durfden weer te bewegen.
In huis hangt er de hele dag een spanning, een dreiging om ons heen. Maar daar, midden in het bos, was het weg. Daar waren we veilig, gezond, onderdeel van een wereld, zoals de wereld er eigenlijk overal zou moeten uitzien. Daar waren we buiten en luchtig en vrij. Wil je net als wij ook even ontsnappen aan de corona-stress? Ga de natuur in, zo ver mogelijk van andere mensen, adem in en knal je zintuigen open. Kijk, ruik, voel, luister en word buitenluchtig.
Photo by Zoë Gayah Jonker on Unsplash
Meer blogs lezen? Zie ook Beschermengel
Geef een reactie