Ik heb vriendschap gesloten met een Berk.
(Hier laat ik bewust even een stilte vallen om iedereen de kans te geven om hoofdschuddend weg te lopen. Je bent een aardige vent Matthijs, maar nu zweef je weg).
Er zijn ontzettend veel mensen die behoefte hebben om meer in contact met de natuur te staan. Daarvoor zijn cursussen, therapieën en natuurlijk een platform als Buitenluchtig. Maar volgens mij is de allerbeste manier om in contact te staan met de natuur ‘just do it’.
Echt letterlijk. Je gaat de natuur in. Dat kan ook het park of de achtertuin zijn. En je maakt contact. Met je zintuigen. Je voelt het natte gras door je vingers, je ruikt aan die bloem, je luistert naar de vogels.
Bomen zijn uitermate goed gezelschap. Je kunt er in klimmen, er onder rusten, er tegenaan leunen. En ze zijn daarnaast erg intelligent. Dat heb ik niet zelf bedacht. Kijk hier maar eens: (vanaf 31:40). Dat ze een andere taal spreken is waar. En dat ze in een ander tempo leven ook. Maar voor jou en mij kan contact met de natuur beginnen met één boom.
Tijdens een zondagavonds rondje fietsen net buiten de stad kwam ik langs een landweg een paar berken tegen. Tussen twee van deze berken stond een hek en daarachter liep een pad over het weiland, als onderdeel van een Klompenpad. De twee berken aan weerszijde zijn geen enorme indrukwekkende bomen. Maar ze staan er wel als een soort poortwachters. En de rode gloed van de ondergaande zon kleurde hun witte bast oranje. Ik legde mijn hand op de bast van de rechter berk en begon een praatje met hem (voor veel mensen zonder huisdieren is praten tegen je hond of kat net zo raar). Na een paar minuten vertrok ik weer en wenste de boom een goede herfst. En ik beloofde af en toe terug te komen.
Ik geef toe, dit klinkt zweverig. Maar tegelijk wil ik je uitdagen. Kijk eens om je heen op een route waar je vaker langs komt. Welke boom springt in het oog? Loop er eens heen en raak hem eens aan. Leg je hand eens op zijn bast. Kijk naar hem. Ruik hem. Maak contact. En als je die boom weer ziet, bedenk dan: dat is mijn boom. Ik maak even contact, hoe kort ook. Ik hoor graag van je hoe je dit ervaart na een tijdje.
Vanmiddag zag ik mijn berk weer. Ik rende er langs tijdens mijn rondje hardlopen. Ik zwaaide even en in mijn hoofd riep ik: Hé, hoe is het? Het kan mijn fantasie zijn, maar ik kreeg het gevoel alsof hij terugriep: Goed bezig, gast! En als ik dan toch bezig ben om jullie deelgenoot te laten zijn van mijn fantasie: mijn berk heet Bert.
Ps. Berken zijn fascinerende mysterieuze bomen. Alleen al de wikipediapagina over de berk vraagt om meer.
Het vervolg op deze blog lezen? Klik dan hier!
Geef een reactie