Het is half maart en in mijn Timehop-app heb ik al menig foto voorbij zien komen van deze periode, maar dan van de pak ‘m beet tien voorgaande jaren. Een foto op het terras van een paar jaar terug, de eerste wandeling met tussenjas, en de eerste wandeling zonder tussenjas. Kortom: lente.
Als ik om me heen kijk klopt dat dit jaar ook. De winterjas is soms al te warm, de magnolia’s staan klaar om in volle glorie tot bloei te komen. En ik? Ik wil er nog niet aan.
Wat nou dan? Geen zin in lente? Ik hoor het je denken. Ja, heus wel. Na die intens altijd te lang durende grijze fase die de begin van een nieuw jaar inluidt kan ik over het algemeen niet wachten. Zo ook dit jaar. Zeker na die regendagen waarin de buien maar niet weg wilden trekken (en je zelfs geen loopje tussen de buien door kon mikken) was ik dat deprimerende sfeertje goed zat. Ik wilde ongebreideld naar buiten kunnen! Zon! En hoewel ik geen type ben om te zeiken over de weersomstandigheden – want het is vrij zinloos daarover te mopperen – deed ik dat dit jaar toch. Kan je nagaan hoe zat ik het was.
Dan is er dus blijkbaar iets fundamenteel anders dit jaar. En als je terugkijkt dan klopt dat wel. Ook mijn Timehop-app geeft hier een inkijkje in hoe dat zit. De voorgaande jaren was er namelijk iets anders waarneembaar. Iets wat ik dit winterseizoen ernstig gemist heb. Namelijk simpelweg winterse dagen. Bij voorkeur met sneeuw. Dat was extra leuk geweest. Maar ook die erg koude dagen, met een zonnetje, waarbij je intens verkleumd maar met rode wangen van buiten komt werden deze keer door mij gemist. Ik wil m’n winter! *insert stampvoeten.
Blijkbaar ben ik gehecht aan het helder verstrijken van de seizoenen. Omdat het zo hoort. De lente volgt wat mij betreft pas na een periode van kou, sneeuw, hagel, rode neuzen, gezoek naar handschoenen en verkleumde tenen. En gevoelsmatig afbrekende puntjes van je oren, ook al draag je een muts.
Die dagen horen er gewoon bij en hebben hun eigen charme. En omdat deze hele winter een soort langgerekte herfst leek met grijsheid, en aanhoudende regen, ben ik een seizoen kwijt.
Alsof je naar de wc gaat tijdens de film en bij terugkomst een cruciaal deel van het verhaal hebt gemist. Dat tijdens je plaspauze het jongetje alsnog het meisje krijgt. En jij inloopt op de romantische zoenscène (eindelijk ze zoenen!), en jij denkt: ja leuk en alles, maar ik ben een stukje van de film kwijt! Hoe zijn we hier ineens beland dan?
Nou dat gemiste stukje film, dat is de winter van 2019/2020. En hoe leuk de zoenscène cq. zich aankondigende lente ook is…. dat stukje wat je gemist hebt knaagt een beetje. En als er iets knaagt kan je niet ten volste genieten van het gezoen en de zoete achtergrondmuziek.
En nu? Terugspoelen van deze film gaat niet. Dat moge duidelijk zijn. Daar werken de seizoenen niet zo lekker aan mee. En die lente? Die komt. Daar is de natuur knetterhelder over. Dus ik probeer me stukje bij beetje neer te leggen bij het feit dat ik een stukje film mis. Dat het ritme van de seizoenen dit jaar wat minder overduidelijk van herfst naar winter naar lente overgaat. En ik probeer het knagende gevoel dat die klimaatcrisis zich echt écht niet laat negeren even een beetje te parkeren (die corona-crisis is wel even genoeg op dit moment).
Dan rest je weinig dan te gaan genieten van die kastanjeboom die op-punt-van-openbarsten-barstensvol-met-knoppen startklaar staat. Van de geur van lente in de lucht. Van de vogels die ruzie maken over een boom, want iedereen wil natuurlijk het beste uitzicht voor z’n nestje. En van de zon op m’n snoet. Want wat kunnen we die vibes goed gebruiken op dit moment. Er gebeurt genoeg wat we niet willen. Dus die lente? Laat ‘m maar komen! En dat zoenen? Wil ik wel, graag zelfs. Maar na de corona-crisis aub.
Meer leuks lezen? Dan kan!
Geef een reactie