Slalommen

In plaats van heen en weren

Sinds kort heb ik een nieuwe sporthobby, namelijk baantjes trekken in het zwembad. Iedere ochtend  en avond kan je terecht in het buitenbad om in welke slag dan ook heen en weer te peddelen. Met mijn voorliefde voor buitensport, gecombineerd met de voorliefde van mijn lijf om de ene na de andere blessure de revue te laten passeren, is dit buiten-baantjes-trekken de ontdekking van dit jaar.  Je spieren moeten aan de bak, je gewrichten raken niet overbelast, je doet aan cardio en het vraagt wat discipline om te blijven volhouden. Alleen maar geweldig? Uh, nou dat niet helemaal. 

Jan, Alleman en z’n buurvrouw 

Het heerlijk overzichtelijke van baantjes trekken is het constante geheenenweer van A naar B. De eerste baantjes zit je nog te tellen hoeveel je er zwom, en kijk je op de klok. En na een baantje of wat vergeet je te tellen en raak je in een soort flow die ik zelf alleen nog maar van het hardlopen ken. Het is alsof je een soort parallelle werkelijkheid betreedt; de tijd gaat er trager en sneller tegelijk en voor je het weet heb je in relatieve rust een half uur baantjes erop zitten. Maar zo werkt het alleen op rustigere dagen, want deze staat van zijn bereik je alleen als je niet constant op je omgeving hoeft te letten.

En hier zit ‘m de kink in de kabel   —> op een drukke dag lijkt Jan, Alleman, en z’n buurvrouw in het zwembad te liggen. Twee bejaarde dames nemen samen traag zwemmend anderhalf baantje breed in beslag omdat ze niet alleen traag poedelen, maar ook hun sociale contact intensiveren. Een half baantje verder zit die ene fanatieke meneer die z’n vlinderslag oefent met flippers aan z’n voeten, waardoor je moet uitkijken dat je niet een stuk plastic in je waffel geduwd krijgt of er een golfslag midden in je gezicht belandt. En met een beetje pech heb je nog een paar pubers die niet in de gaten hebben dat ze in het baantjestrekgebied zitten en bommetjes doen vanaf de kant. Tot zover rustig in een flow heen en weren, want je bent dan vooral druk met mensen ontwijken en tegelijkertijd niet zelf verdrinken (ook belangrijk).
(Lees verder na de foto)

Spelen met jezelf ( 😉 ) 

Al peddelend realiseerde ik me pas geleden dat het eigelijk net het gewone leven is. Je hebt je duidelijk eigen plan (van A naar B en dat X keer) en dan komen de ongevraagde obstakels: andere mensen, verschillende ritmes, overige externe omstandigheden. En je bent vervolgens drukker daarmee te dealen, dan met je eigen schema. GROM. 

En terwijl ik mezelf op zat te vreten tijdens het zwemmen (denk een soort intern Gilles de la Tourette en de neiging anderen af te zinken tot de bodem) realiseerde ik me: ik moet m’n plan bijstellen, want die andere mensen en omstandigheden verander ik nu even niet. Ik kan best met één mevrouw afstemmen dat we een baantje delen en we in een soort rondje elkaar afwisselen, maar dat gaat maar twee baantjes goed en dan komt er weer iemand aangedobberd die zich niet aan onze afspraak houdt. 

Dus. Ik kon stoppen met zwemmen, óf ik kon me blijven irriteren en boze blikken rond werpen (pleur op met je kakflippers!) óf ik kon er ook een nieuw plan tegenaan gooien. Namelijk: als rechtdoor van A naar B niet kan, dan ga ik wel een wedstrijd slalommen doen. Links om de beppende dames heen, dan in een versnelling rechts de man met flippers ontwijken en kijken of ik iemand twee baantjes verderop als het ware in kan halen. Dan zwem je maar niet het hele baantje keurig af, maar keer je op driekwart om om een bommetje te ontwijken. Want uiteindelijk maak je echt je meters wel als je een half uur zwemt. 

Het blijkt dus dat je – net als  zo vaak in het dagelijkse leven – soms je van-A-naar-B plan bij moet stellen en dat kan je met sacherijnigheid en irritatie doen, en je kan er ook creatief mee omgaan en het een beetje leuk proberen te houden voor jezelf. En wat blijkt nou? De zwemslalom vind ik door het toegevoegde spelelement leuker dan het hele baantjesgebeuren. Ook als volwassene is blijven spelen een uitstekend plan!