Een reconstructie van een patroon
Vanmiddag ontstond er een zeldzaam wrijvingsmoment tussen mij en m’n lief (M, de andere helft van Buitenluchtig). Ik snauwde zelfs “hou erover op, want anders word ik sacherijnig!”. Terwijl ik feitelijk dus al sacherijnig was, want anders had ik niet gesnauwd. Enfin, wat gebeurde hier? Een reconstructie.
Het gesprek
Babbelend liepen we de deur uit voor een rondje park en buitenlucht, onze handen vonden elkaar als vanzelf en de zon scheen. So far so hartstikke good. Maar in dat babbeltje kwamen we op het onderwerp ‘klusjes doen’. Technische klusjes welteverstaan. Alleen al een hint naar dit onderwerp doet mijn temperatuur met een aantal graden zakken en mijn schouders in een verstarring schieten. En tot overmaat van ramp ging het hier ineens om een technische klus aan een fiets (!). Ik mompelde iets als “dat is voor mij net als rekenen, mijn hoofd gaat op zwart”. Oftewel: ik kan dat niet. Punt. Einde gesprek.
Niet dus. Want M, optimistisch als altijd (en dus tot overmaat van ramp niet mompelend, maar vol overtuiging) reageerde in de trant van “Ja maar, het is toch gewoon logica, je kijkt welk sleuteltje je nodig hebt, en hups en tadaa, gelukt.”. Toen kwam mijn eerste respons: “Maak iets wat ik lastig vind niet zo simpel, want daarmee degradeer je hoe ik me voel!”. “Ohmmmja”, zei M met verbazing, en een vervolgopmerking werd ingeslikt (ik meende dit letterlijk te horen). Stilzwijgend liepen we even verder. En toen borrelde er toch nog een nabrander uit bij M, namelijk zoiets als: “Maar je doet toch heel vaak zulke klusjes? In huis!”. Een antwoord op mijn vraag “Wat dan?” moest hij schuldig blijven. PRECIES. En aangezien ik toen meer dan klaar was met dit onderwerp, kwam de snauw waarmee ik hierboven begon eruit. Einde gesprek. Over en sluiten.
(verder lezen? onder de foto!)
De Binnenboel
Tot zover de reconstructie van het gesprek. Maar dan zijn we er niet. Want wat gebeurde er nou met mij? In mij? En met mijn schouders?
Ik bevroor gewoonweg. Een paar uur later en met wat afstand, moet ik dan toch erkennen dat het een oud patroon is wat naar boven kwam denderen. Het ‘ik vind dat ik het moet kunnen, maar ik kan dat natuurlijk niet’ patroon. Hallo prachtige combinatie van perfectionisme en onzekerheid! En een ideaal patroon om niet aan iets nieuws te beginnen. Want hoewel je ervan baalt dat je iets niet kan (je moet immers álles kunnen, als een beetje gezellig moderne vrouw), heb je het idee dat je het helemaal niet kunt. (Een fietszadel hoger zetten? Met een sleuteltje? HAHAHA. #hoedan?)
Dus rijd ik met die fiets met dat te lage zadel nog liever naar een fietsenmaker, dan dat ik kijk of er misschien een vijfhoekig gat aan de zijkant bij het zadel zit waar ik een sleuteltje met vijf zijkanten in kan mieren. En om het af te toppen roep ik net iets te hard tegen anderen maar vooral mezelf, dat ik ook helemaal niet alles hoef te kunnen, en er nou eenmaal vakmensen zijn voor zulke zaken.
Dat is allemaal waar, maar in dit geval zit ik vooral mezelf in de weg met dit oude patroon. En ik hoef misschien niet alles te kunnen, maar ik kan het op z’n minst eerst eens proberen. Dus hierbij doe ik mezelf een belofte: het eerstvolgende technische klusje wat langskomt moet ik kunnen, en kan ik misschien niet (vast niet ;)). Maar ik ga het wél proberen. Zelfs als er over m’n onhandige schouder wordt meegekeken. Deal? Deal.
Nu duimen dat de koffiemachine het voorlopig probleemloos blijft doen…..
“Oh, en M…. sorry nog, voor m’n gesnauw.”
Geef een reactie