Het is heel dubbel; ik kan erg genieten van mensen om me heen, maar tegelijk vind ik het heel fijn om alleen te zijn.
Met 3 broertjes en 3 zusjes waren er vroeger erg weinig momenten dat ik alleen was. Altijd drukte om me heen. Totdat ik een eigen kamertje kreeg toen ik 12 was. Heerlijk.
Inmiddels heb ik zelf kinderen, een drukte van belang zo af en toe. Naast een druk leven moet ik echt ruimte maken om even op adem te komen, om alleen te zijn.
Soms heb ik wel een het gevoel alsof ik een ballon ben. In de omgang met andere mensen kan je soms ingedeukt worden, het kan je kleiner maken. Je kunt er zelfs van leeglopen. Maar in andere situaties kan het je uitrekken, je kunt er energie uit halen. Wanneer ik op mezelf ben aangewezen, het liefst ver weg in een bos met in de wijde omtrek geen mens te zien, lijkt het alsof ik een klein beetje lucht erbij krijg. En ook dat ik zo mijn flexibele buitenkant een stukje sterker kan maken.
Het gebeurt te weinig, dat alleen zijn.
Vandaag moest ik mijn eigen boontjes doppen, want Daphne is uit eten met een vriendin. Ik kookte mijn eigen potje, een zeldzaamheid (geen boontjes overigens), keek een docu op Netflix (kom daar nooit aan toe), at alle pepernoten op (sorry Daphne) en was alleen. Rust.
En tegelijk… kan niet wachten tot Daphne weer thuis is.
Boeiend? Lees dan ook eens deze blog!
Geef een reactie