Correctbook

Lekker duurzaam bezig! 

Lijstjes maken. Wie houdt er niet van? Oké, oké, er zullen mensen zijn die minder houden van lijstjes dan de schrijver van deze blog. Maar uiteindelijk ontkomen we allemaal niet aan het maken van aantekeningen, denk bijvoorbeeld aan van die horrornotulen voor je werk, telefoonnotities of boodschappenlijstjes. Steeds meer gaat gelukkig digitaal, maar voor velen van ons waaronder ikzelf gaat er toch niks boven schrijven. Heel duurzaam is het allemaal niet, maar wat moet je dan als je wel veel maar niet alles digitaal wilt bijhouden? 

Zo kwam ik via een collega die weet dat ik een kleine wereldverbeteraar in de dop ben op het fenomeen Correctbook. Jaren geleden heb ik er wel eens naar gekeken, maar toen was het fenomeen van een uitwisbaar schrijfboekje nog uniek en dus belachelijk prijzig. Inmiddels is er een wereldwijde duurzame trend gaande en dat maakt de aanschaf van een Correctbook of vergelijkbaar product ineens verrassend betaalbaar. Voor zo’n 15euro ben je de trotse eigenaar van een schrijfboekje naar kleurkeuze, een pen en een uitwissponsje of-doekje en kan je aan de slag met wat zij zelf zeggen: “Oneindig Schrijf- & Tekenplezier”. 

Hopsakee, daar ging ik enthousiast van start. De standaard lijstjes die ik meestal in een retro schrijfboekje hanteer gingen mee naar de Correctbook. Handige overzichten met telefoonnummers en mailadressen bijvoorbeeld. To do – lijstjes. To volg – lijstjes. Andere handige overzichten. Dat begon veelbelovend. En geef toe, een nieuwe notitieboek in gebruik nemen is ronduit lekker. 

Maar… er kwam een kinkje in de kabel. Ik ging ondanks de veelheid aan beschikbare pagina’s toch overzicht missen. Juist omdat je aantekeningen weg ‘gumt’ nadat je ze hebt uitgewerkt of taken uitwist als je ze hebt afgevinkt maakt het terugblikken onmogelijk. Nou ben ik nogal nostalgisch van aard, dus dat vind ik nou eenmaal soms fijn of zelfs handig. Maar wat mis je nou eigenlijk écht zou je denken. Dus mezelf overgehaald: het is een kwestie van wennen! Volhouden nou! En ik hield dapper vol. Ik was immers niet voor niks met dit duurzame projectje begonnen.

Intussen zijn we maanden verder. Het gemis aan overzicht en terugblikken ebde inderdaad weg. Maar er bleef nog een hardnekkige andere bottleneck over, die niet zo lekker overbrugbaar bleek. En dat ligt totaal niet aan het schrijfboekje, maar ordinair aan mijzelf. Ik heb namelijk een beroerd handschrift. Echt. Als in ‘ik krabbel snel wat neer en kan het zelf nog wel teruglezen’ maar daar ben ik dan ook totaal alleen in… Mijn lief M heeft gezien mijn handschrift weleens gesuggereerd dat ik beter arts had kunnen worden. Die hebben immers ook van oudsher zo’n voor anderen onleesbaar handschrift.

Anyway, arts ben ik duidelijk helaas niet en ik zit met dat handschrift opgescheept. Kán ik dan niet netjes schrijven? Jawel, als ik echt rustig schrijf en moeite doe dan kan ik het naar een niveau krijgen dat voor anderen leesbaar is. Maar ja, ik schrijf over het algemeen niet voor anderen, maar voor mezelf. En altijd moeite doen voor een keurig leesbare aantekening? Ehm nee…. 

Maar als het voor mij gewoon leesbaar is, wat is dan het probleem hoor ik je denken. Nou…. dat voor mij normaal gesproken leesbare handschrift blijkt in een Correctbook in een zelfs voor mij onleesbaar setje hiërogliefen te veranderen. Een pen op papier geeft nog enige vorm van weerstand, wat je bij de stift op een gladde pagina niet hebt. Met als resultaat dat er aandachtiger geschreven moet worden om het hele handeltje te lezen te houden, ook voor mij. Zélfs voor mij. En daar zit ‘m dus de crux.

Bij het ’s ochtends doorlopen van de mail wil ik taakjes noteren in een soort steno stijl die ik achteraf nog snap en het komt me net iets te vaak voor dat ik terug moet zoeken wat ik nou ook alweer bedoeld had op te schrijven. En dat ging me meer en meer irriteren. Ik betrapte mezelf er zelfs op zo min mogelijk aantekeningen te maken, terwijl ik er zo van hou! En zo kwam het retro notitieboekje weer terug op tafel. En heb ik nu een soort combi-project gaande van enerzijds een Correctbook waarin ik de to do’s die echt maar van korte duur zijn enigszins netjes probeer neer te pennen, en een papieren schrijfboekje waarin ik de aantekeningen bijhoud dit ik zou willen teruglezen, of wat niet op een dag af te vinken is en dus terug te vinden en vooral -lezen moet zijn.

Dat voelt ook een beetje als falen. Lekker vol goede moed duurzaam bezig gaan, en dan door wat nadelen toch terug naar je papierverslindende hobby van schrijfboekjes terugveren….. Aan de andere kant, ik heb het echt stug geprobeerd, maandenlang zelfs. En het went gewoon niet en werkt voor mij niet lekker. Dus ik compenseer deze faalactie maar met andere vormen duurzaamheid. Zo komt er nog zelden een papieren boek het huis binnen omdat ik over ben op e-books. En zo probeer ik op allerlei andere bewuste manieren het milieu te sparen en de wereld beetje bij beetje te verbeteren in plaats van verslechteren. Intussen hoop ik dat de techniek van duurzame producten stilletjesaan verbetert, zodat er een uitwisbaar notitieboekje komt waarin je niet met een glijdende stift schrijft. Misschien is er dan ooit nog eens hoop voor krabbelaars als ik op milieuvriendelijke(re) schrijverij?

Lees ook eens de blog: Terug naar de natuur – deel 3