Trots worden

en onderweg genieten

De ongevraagde doch niet onwelkome sabbatical die in juni in ging komt tot z’n einde. Volgende week start ik met een nieuwe baan en het einde van een periode maakt me reflectief. Bracht het me wat ik verwachtte? Of wat ik op z’n minst wilde? Ja. En Nee. Maar vooral: Ja. Lekker helder weer…… Lees gerust verder voor een stukje reflectieve duiding mijnerzijds. 🙂 

Nietjes en wellen

Het klinkt heerlijk; een sabbatical. En op papier is het dat ook. Je hebt geen wekker die dagelijks gilt dat je naar je werk moet. Alle tijd om allerlei dingen te doen waar je normaal niet aan toe komt. En daarmee ruimte in je hoofd om te bepalen hoe verder. 

Dat zou je denken tenminste. In de praktijk gaat de wekker inderdaad niet op een voor een avondmens schandalig tijdstip (voor 9 uur dus). De keerzijde: het maakt totaal niet uit hoe laat je op staat, dus je ritme schuift op en daar krijg je nou ook weer geen beter gevoel van (maar wel een duf hoofd, want 23 keer snoozen is voor niemand helpend). 

Alle tijd om allerlei dingen te doen? Ja, feitelijk wel. Maar als je werk hoort te zoeken, vacatures zit te kijken en met jezelf worstelt op het voortdurende vraagstuk HOE NOU VERDER?, dan ga je niet ’s middags naar de film, met jezelf op vakantie, overdag boeken lezen en eindeloos lunchen met vrienden (die dat ook helemaal niet kunnen, want die moeten wél werken). 

En die ruimte in je hoofd? Dat is dus een dubbel ding. De ruimte ervaarde ik op dat moment niet, want ik zat overvol met m’n gepuzzel. Maar achteraf was deze er wel, want ik kan nu zeggen dat deze periode me wel degelijk fijns én antwoorden bracht. In eerste instantie vooral op de vraag: wat wil ik niet meer. En hoe goed het ook is dat helder te krijgen; je wordt er ook moedeloos van. Want de lijst met nietjes is vervolgens zo eindeloos lang, en de lijst met wellen zo schrijnend afwezig dat je je afvraagt hoe je hier ooit nog uitkomt 

*insert dramatisch muziekje (en lees verder na de foto)

Stap terug die vooruit gaat

Maar dan…. zo rondom het moment dat je het alleen thuis zitten goed zat raakt, ga je ineens onverwacht merken dat je enthousiast wordt van een vacature. Eentje die totaal niet in de lijn der verwachtingen ligt, en al zeker niet in de lijn der carrièreplanning. En loop je een rondje bos vervolgens op de vraag te broeden: waarom lijkt me dit dan leuk??? Het antwoord bleek vrij basic: omdat ik in die betreffende functie met mensen zou werken en een dienstverlenende rol zou hebben. En vervolgens zag ik vaker vacatures waar ik op aansloeg, met precies diezelfde bruisonderdelen. Soms een totaal ander soort baan, maar wel met precies die kenmerken. Langzaam begon het me te dagen. Iets betekenen voor een ander met dat waar jij zelf goed in bent en het vooral leuk hebben daarmee. Waarom zou je iets anders willen dan dat, als het kan?

Nadeeltje hiervan is wel dat je ten opzichte van de banen die je had een stapje achteruit moet willen en kunnen doen qua inkomen. Maar goed, rondkomen van tijdelijk minder geld lukte de afgelopen maanden ook. En zuiniger boodschappen doen en minder kleding kopen bleek eerder fijn dan een obstakel. Vervolgens mocht ik nog wel even worstelen met het idee dat het maatschappelijk een stapje terug lijkt, naar een ogenschijnlijk minder verantwoordelijke en minder verdienende baan. Maar wel eentje naar betekenisvoller werk, dus ondanks wat aanhoudende frictie met mezelf op dit punt valt het kwartje dan toch echt wel die kant op. Het lijkt een stap terug, maar is feitelijk een stap vooruit voor mij. 

Stiekem het niet zeker weten

En zo kwam het dat ik mijn oud-werkgever tegen kwam die mij min of meer op het spoor zette daar weer te komen werken, maar dan in een totaal andere baan dan ik er eerder deed. Na zo lang te plussen en minnen op het ‘wat wil ik – front’ ging ik enorm twijfelen, want hoe weet je nu dan wel zeker dat dit is wat je wilt? Het antwoord bleek opnieuw simpel: dat weet je niet. Dat weet je nóoit. Maar als je het niet probeert, dan kom je er niet achter. Zoveel is wel zeker. Dus kan kan je het maar beter niet weten en wel proberen. En zoals m’n lief M zei: dit is iets waar je trots op zou kunnen worden. Dat is inderdaad wel zo. 

En als ik nu terugkijk naar de afgelopen periode, en eigenlijk ook al de aanloop van de jaren er naar toe, dan wist ik dit alles eigenlijk stiekem al heel lang. Maar ik had ook even de tijd en de ruimte nodig om de stap die terug lijkt, maar als het goed is vooruit blijkt daadwerkelijk te durven zetten. Én dat niet 100% zeker te weten en een onzeker uitkomst te accepteren. Dus ik zei toch ja tegen de functie die een wending met zich meebrengt qua loopbaan. Met frisse zin ga ik mijn best doen er trots op te worden en er vooral van te genieten onderweg. 

En nu in de week voor de start van die baan heb ik warempel op de valreep het vakantiegevoel wat ik al die maanden hiervoor niet had. Dus daar ga ik nu ook even vreselijk van genieten, voor het straks niet meer kan omdat ik dan zo hard moet werken weer 😉