Hoe je je keuzeproces laat bruisen
M (de andere helft van Buitenluchtig) en ik zijn ongelukkigerwijs beiden in iets niet goed. Nou ja….we zijn ongetwijfeld in meer dingen allebei minder handig, maar eentje springt er met regelmaat bovenuit. Namelijk: kiezen. Over de planning van de dag, over wat te eten, over de avondprogrammering, over wat te kijken op tv, ga jij boodschappen doen of ik? Of samen?
We denken beiden: ik vind het allemaal wel best. En: zeg jij het maar. Genoeg creatieve ideeën, en soms zelfs méér dan genoeg en voldoende om in te verzuipen.
Maar kiezen: ho maar.
Het over het algemeen wel best vinden is op zich een makkelijke eigenschap, zeker in een relatie. Maar soms is tot een keuze komen toch echt wel handig. Een creatief keuzehulpsysteem kwam dan ook to the rescue *insert Baywatch-tune.
Eentje ervan is de grabbelton, ontstaan toen we laatst een avond voor ons samen hadden en geen idee wat te doen, want teveel opties. #help
Hoe werkt de grabbelton? Op tig kleine briefjes hebben we ‘to do’s’ geschreven. Leuke activiteiten die we altijd nog eens willen doen, maar nog nooit aan zijn toegekomen. Of activiteiten die het vakje ‘geschikt’ én het vakje ‘vaker doen’ hebben aangevinkt. Deze briefjes gaan in een bak, schudden die hap en grabbelen maar. Tadaa, daar is je avondplanning!
Sommige creatieve voorstellen zijn op een dag/avond niet haalbaar, of éen van de twee heeft echt geen trek in de gegrabbelde activiteit.
Beiden hebben we dan ook een veto-recht om er tegen eentje nee tegen te zeggen. Maar dat gebeurde tot nu toe niet. Er zitten natuurlijk alleen maar zelfbedachte dus leuke dingen in de grabbelton, zoals: naar de bioscoop, een spelletjesmarathon, gaan schaatsen, geocachen, een tentoonstelling bezoeken, een speurtocht in huis met een prijs, een roadtrip naar een onbekend dorp, midgetgolfen, oude jaren ’80 en ’90 series opzoeken op Youtube, enzovoorts. Kortom: altijd prijs!
In het klein gebruiken we de grabbelton ook. Soms met het hierboven omschreven briefjessysteem, en soms gebruiken we een variant met een app die een random nummer tevoorschijn tovert.
Een voorbeeld: halen we friet (M zegt patat….) of koken we? Uit eten is een 1, koken een 2. Je laat de app het nummer 1 of 2 bepalen en hop, het lot heeft besloten!
Zelfs zijn kinderen hebben we ermee besmet, aangezien we laatste de keuze ‘wie mag het laatste toetje?’ hebben laten bepalen via deze app.
Kiezen we dan nooit meer ‘normaal’ iets? Zeker wel. Doorlopend.
Maar dit systeem kan op besluiteloze momenten heerlijk van pas komen. Ook handig: niemand heeft het idee dat ‘ie verliest, want als de app beslist wie het toetje krijgt, dan is dat niemands schuld.
En misschien wel het allerbelangrijkste: het is leuk! Het voegt een spelelement toe aan het keuzeproces. Als er gegrabbeld gaat worden, of je drukt de knop van de Prettyrandom-app in voel je het in je buik bruisen. Er zit energie in het moment en ongeveer iedereen joelt bij de einduitslag. Degene die het toetje kreeg het hardste natuurlijk (het was M).
Oh, we gingen trouwens die ene avond poolen, bakten er niks van en hadden er vet veel lol in samen. Dát briefje ging dus terug in de grabbelton!
Geef een reactie